Het mooiste aan ons nieuwe plekkie is toch wel de stilte… Soms is het zelfs té stil, zodat je oren gaan tuten en dat wordt al snel irritant en oorverdovend. Een tijdje geleden leerde ik dat je jezelf pas ontdekt in totale stilte… en als je jezelf dan nog steeds goed gezelschap vind is het oké. Dan ben je zen, geaard, goed bezig. Ik ben er best goed in geworden en wat mijn ogen zien leidt me af van het getuut in mijn oren. Soms hoor je hier echter geluiden die je nog nooit gehoord hebt… Vreemde geluiden!

Zoals laatst… Het was al donker maar nog redelijk vroeg. Ik probeer mijn toilet bezoekjes te plannen als het nog licht is, maar soms kan het even niet anders. Ik ben nog niet gewend aan de totale donkerte en mijn oren spitsen zich bijna letterlijk terwijl mijn ogen groter worden dan ooit. Helemaal alert! Met mijn hoofdlampje aan zit ik rustig te luisteren. Plots hoor ik een erg vreemd geluid! Wat is dat joh? Lijkt wel een bronstige eland die voorbij rent?! Zo’n gegrom diep in zijn borst net als een leeuw kan doen. Die leven hier gelukkig niet. Ik hoor alleen geen voetstappen… Ik houd mijn adem in als het geluid terugkeert en het glijdt voorbij. Het geluid hoor ik naderen en weer verdwijnen in de verte. Super spannend dit! Het is spookachtig!

De heuvel hiernaast wordt ook wel ‘ghost hill’ genoemd en ik begin me af te vragen of dit hiermee te maken heeft.

Ik zit mezelf zo gek te maken dat ik even niet naar buiten durf. Als ik het koud begin te krijgen, waag ik toch maar. Ik stap ons toiletgebouwtje uit precies wanneer het geluid weer klinkt en nu nog harder dan eerst. Ik versnel mijn passen en ga zo vlug ik kan, zonder te rennen, naar binnen. Als ik William vertel wat ik zojuist mee heb gemaakt, zegt hij dat hij het eerder ook al hoorde. We raden samen nog even naar wat het zou kunnen zijn. Een hert? Wolf? Beer of Lynx? Toch een geest? We hebben werkelijk geen idee!

Een dag later heb ik het erover met onze buurvrouw. Ze moet lachen als ze mijn verhaal hoort en legt uit: Het is het zingen van het ijs! Dat geluid maakt het ijs op het meer als het kouder wordt dus inderdaad vaak ’s avonds. Een gevoel van opluchting overspoelt me en ik lach met haar mee. Als Will en ik later een wandeling maken, horen we het weer. Het lijkt ook een beetje op het geluid van een plastic slang die je snel ronddraait zoals je vroeger als kind deed. Met de zon op het ijs klinkt het weer heel anders. Soms een barst, dan een ‘kloing’ geluid met vette echo, het ijs lijkt echt te leven. En zo voelen wij ons ook! We wandelen verder met de zon op ons gezicht, genietend van het zingende ijs!

 Zo zie je maar weer… Als je ergens bang voor bent, kun je het beter onderzoeken dan ervoor wegrennen. Weer een mysterie opgelost!

Datum 15 februari 2025
Zon op: 7.45 – 17.04
Dagtemperatuur: -3 tot -5
Nachttemperatuur -10 tot -14