William doet het weleens voor… Hoe je moet kukelen… Maar het maakt weinig indruk op KluckKluck. Wel op Buuf blijkbaar… Die zei laatst, “goh, ik hoorde volgens mij jullie haan laatst kraaien. Klonk heel anders dan die van mijn dochter”. Will en ik schoten vreselijk in de lach. Geluid reist ver hier, misschien voortaan iets minder hard voordoen.

Mijn kippies… We hebben ze meer voor ons plezier dan voor de eieren hoor. In september gaan ze in de rui dus leggen ze niet meer. Als ze daarmee klaar zijn, zijn de dagen alweer te kort. Jah, we zouden een lamp in het hok kunnen maken maar we laten liever de natuur z’n gang gaan. Laat ze maar lekker tot rust komen.

Iedere dag mogen ze even los, alleen als wij ook buiten zijn want de buizerd en vos lusten wel een kippetje. Ook de das blijkt een vijand te zijn. Deze heeft bij ons buurmeisje de halve ren uitgeroeid. Dit verandert je kijk op deze beesten wel. Waar we het eerst bijzonder vonden om ze te zien… Denken we nu, daar heb je weer zo’n motherfucker. ‘Grävling’ heet hij hier… Een graver dus… We hebben gelukkig een erg goed hok gebouwd. Zelfs al zouden ze in de buitenren terecht komen, dan lukt het ze nooit om in het hok te gaan. De kippen zitten vaak al op stok als de jagers actief worden maar we hebben ze ook oog in oog zien staan met een das aan de andere kant van het hek. Zolang er appels liggen tonen ze nog weinig interesse in onze kippen… De vos wel… en die loopt ook overdag rond. Ik hou m’n hart vast! Inmiddels heb ik honderden foto’s van hun, meestal nachtelijke bezoeken. Gelukkig komen er ook weleens minder gevaarlijke bezoekers. Dat houdt het leuk.

We gaan ook steeds beter begrijpen waarom de jacht hier zo gewoon is. Zoals wij bijvoorbeeld, gaan vissen heel normaal vinden, want dat deed je vroeger al met je pa, dus het zal wel normaal zijn… Zo zit het jagen hier diep in de cultuur ingebakken. Wat ik mooi vind is dat alles op jachtgebied goed geregeld en gereguleerd is. Je moet er een cursus voor doen om te mogen jagen. Het land is opgedeeld in gebieden en jachtgildes. Per gebied mag er niet meer gejaagd worden dan… Het vlees wordt gegeten en de huiden verwerkt. Niks gaat verloren, en al zou ik zelf nooit een dier kunnen doden… Ik snap het wel nu. We werden pas uitgenodigd om de jacht mee te vieren in een ‘Jakthus’. Ik zal de foto’s niet delen… 😉 Ze vonden het erg belangrijk dat wij begrepen wat en waarom ze dit deden. Ons begrip en interesse werd erg gewaardeerd. Lieve mensen en heel fijn dat we zo welkom waren!

Wat nog meer zo mooi is van de Zweedse herfst… Je mag hier gewoon wildplukken! Allemansrätten (allemans recht) maakt dat iedereen hier het recht heeft om zich vrij in de natuur te bewegen en te genieten van alles wat eetbaar is, zonder schade aan te richten natuurlijk. Helaas komen er ook heel wat mensen uit Oostblok landen om hier het bos leeg te plunderen maar er blijft toch nog genoeg over… Als je de plekjes weet. Dat is hier een dingetje wel. Als je cantharellen gevonden hebt verklap je nooit waar! Tien dagen later komen op dezelfde plek weer nieuwe op dus kun je nog eens plukken. Nu zijn wij geen experts en blijft het spannend maar toch hebben we het aangedurfd. Al begin augustus zei Buuf dat er bosbessen waren en ook cantharellen. Deze zijn heel goed herkenbaar door de kleur en vorm. We vroegen haar of er ook giftige bessen stonden waar we ons mee konden vergissen. Zij garandeerde ons dat alles eetbaar is. Wij meteen de wandelschoenen aan, broek in de sokken, emmers mee, en op zoek… Dit was onze oogst na uren door de bossen struinen… 3,5 cantarel en 1 bosbes. Best teleurstellend kun je wel stellen. 

Maar we gaven niet op… 🙂 We zijn sowieso gek op wandelen dus de dag erna weer erop uit en… Tadaaa! In Brabant zouden ze zeggen: ‘Den aanhouwer wint! ‘ Met prachtig blauwe vingers, en een volle emmer naar huis! Van de bosbessen heb ik een heerlijke taart gemaakt. Een gedeelte ging de diepvries in voor later, door de yoghurt.

De cantharellen hebben we samen schoongemaakt, een tijdrovend klusje. Gewogen… en omdat het al laat werd zou ik ze de dag erna bakken en invriezen. Volgens onze buurman de beste manier van bewaren. ’s ochtends bleek een derde van hun gewicht verdwenen! Dus meteen geleerd, als je ze vers wil verwerken moet je snel zijn, of ze gaan volgende keer in mijn voedseldroger. Ik had er heel graag mijn diepvries mee volgestopt maar ineens waren ze toch echt niet meer te vinden. Ze blijken ook te veranderen van kleur later in het seizoen waardoor we niet zeker meer wisten of het wel cantharellen waren. Bij twijfel hebben we ze dus echt wel laten staan. Volgend jaar weten we ze nu te vinden. Omnomnom.