Gebeten door een adder…
Woensdag, 26 maart 2025: Het is een prachtige dag dus we besluiten lekker in de tuin te gaan werken. Daar is genoeg te doen! De verwilderde stukken staan vol met doornstruiken. Een soort rozebottels, oud en deels al omgevallen, moeten weg om het weer begaanbaar te maken. Het zijn ondingen waar je constant in blijft hangen. William neemt dit klusje gelukkig op zich terwijl ik met mijn moestuin bezig ben. Hij is een aanpakker en lekker in de weer met die rot struiken. Even later zie ik hem naar binnen lopen en met zijn camera terugkomen. ‘Wat zie je?’ Och weer zo’n hazelworm volgens mij! Die heb ik vaak genoeg gezien nu dus ik tuinier rustig verder. Een kwartiertje later komt Will naar me toe. Hij zegt ’ik denk dat dit geen hazelworm was.
Hij heeft me gebeten, moet je eens zien!’.
Zijn hand is erg dik opgezwollen!
Jeetje, wat was het dan wel? Hij heeft er een foto van gemaakt. Ik zie meteen dat dit geen hazelworm is. Toch even determineren met mijn app… Het is een adder! Als ik verder zoek op internet leer ik dat van de drie slangen die in Zweden leven dit de enige giftige is! De ringslang en de gladde slang zijn ongevaarlijk, maar de adder is wel degelijk gevaarlijk. Ik lees over allergische reacties en in een enkel geval de dood. Daar schrik ik toch wel van. Beter even naar de dokter ermee? Welnee, dat vindt hij niet nodig. Hij voelt zich prima!
Een uurtje later zie ik hem toch gaan zitten. De hand is nu zo dik als een ballon en hij kan hem niet meer gebruiken. Ik ben er niet gerust op en loop naar de buren voor advies. Niet thuis… Zal ik een dokter bellen? Nee, niet nodig! Zeker weten? Ja zeker weten, het zakt wel weer.
Dit was een kwartier na de beet. Het werd nog veel erger!
De adder zie je op de grond.
In de hand is een hazelworm.
Twee uur later zie ik de buurman thuis komen en ik besluit er toch even heen te lopen.
In mijn beste Zweeds vertel ik hem wat er gebeurd is. Hij spreekt geen Engels. Ik laat de foto’s zien van de slang en de hand. ‘Dat is niet best’ zegt hij en adviseert een dokter te bellen. Bel Ankie en zij helpt je wel!
Ik loop terug naar huis en vertel William wat de buurman zei. Misschien toch maar wel even naar laten kijken?! Voor we een telefoonnummer op kunnen zoeken belt Ankie ons al. Ze is onderweg! Ze vraagt of we alvast naar haar huis komen, dan helpt ze ons met bellen. Er is een algemeen nummer, 1177, dat je hier moet bellen. Dan krijg je een soort poortwachter, die bepaalt of je naar de dokter mag komen. Hier ga je niet met iedere scheet die dwars zit naar de dokter en daarmee besparen ze heel wat kosten. Maar dat is een ander verhaal…
Er blijkt een lange wachtrij en buuf besluit op te hangen en iemand anders te bellen. Hier verderop blijkt een huisarts te wonen die ze belt en om advies vraagt. Die dame is erg duidelijk. Meteen naar de eerste hulp! Als William zegt: ‘maar ik voel me goed en het is al 4 uur geleden’ legt ze uit… Ongeveer 6 tot 8 uur na de beet kun je ziek worden en als dat gebeurt gaat het snel. ‘Like this’ en ze knipt met haar vingers. Ik ben er nu echt niet meer gerust op en ook Will gaat inzien dat het beter is het ziekenhuis op te zoeken. Dat zou wat zijn zeg, als zoiets gebeurt en ik sta er alleen voor. Niet weten wie te bellen of waarheen te gaan. Ambulance moet van ver komen. Misschien te laat… Ik zie het hele drama al voor me! De buurvrouw stelt voor ons te brengen omdat we echt de weg niet weten bij het ziekenhuis. Het is ruim een uur rijden. Eenmaal daar meld ze ons aan en doet ze het woord voor ons. We hoeven niet lang te wachten voor we opgehaald worden. Ze leggen hem op een bed en de onderzoeken beginnen.
Een erg vriendelijke verpleger neemt bloed af, een andere scheert borsthaar weg en plakt hem vol met sensoren terwijl hij veel vragen beantwoordt. Er worden gelukkig ook grapjes gemaakt. Leuke mensen hier. Terloops valt de opmerking dat Williams’ bloeddruk wel erg hoog is. Dat wisten we al wel maar misschien is hij door de beet nu nog hoger? Ruim 200/135 is gevaarlijk hoog!
De foto van de adder, hugg-orm heet dat hier, bevestigd voor de doc dat hij daardoor gebeten is. Verticale pupillen en een zigzagpatroon op de rug. Er komen steeds meer mensen kijken naar ‘de eerste beet van het jaar’. Een hele eer… ‘We wisten niet dat ze al wakker waren?!’ hoor ik steeds. Waarschijnlijk is dat ook niet het geval. William hem wakker gemaakt.
Er wordt overlegd met Stockholm. Daar zit blijkbaar de gif-expert. Deze vindt het een serieuze beet en zegt dat er tegengif toegediend moet worden. Dat kan alleen op de intensive care zodat alle effecten en eventuele bijwerkingen gemonitord kunnen worden. Met een gerust hart heb ik hem daar achter gelaten. Een fijn ziekenhuis met enorm lieve mensen! Het ruikt niet eens naar ziekenhuis! De sterk ruikende Detol is vervangen door iets anders, legt buuf uit. We rijden terug en eenmaal thuis, alleen in ons huis, voelt het zo raar. Ik ben bijna nooit meer alleen…
Donderdag ben ik met buuf bij hem op bezoek geweest. Ik vroeg haar of ik mocht betalen voor de benzine maar nee, daar wilde ze niets van horen. Ze zei: ‘Stop met vragen en bedankjes geven. Dat doen wij hier gewoon voor elkaar. Wij helpen elkaar! Ooit heb ik jouw hulp nodig en dan mag je wat terug doen.’ Met een glimlach beloof ik er dan te zijn voor haar!
Later die dag mocht William naar huis en ben ik hem gaan halen. Inmiddels weet ik prima de weg daar. Hij heeft medicijnen gekregen tegen de hoge bloeddruk en zal vanzelf een uitnodiging ontvangen voor een controle daarvoor. Deze verhoging krijg je met een lifestyle verandering niet meer goed, zei de doc. Mooi mooi! Ik kreeg hem niet naar de dokter daarvoor… Ik zeg joh, die slang heeft jou misschien wel je leven gered! 🙂
Zijn hand is bijna weer normaal nu. De zwelling had schade kunnen aanrichten maar dat lijkt niet het geval. Een paar dagen later kwam Will zijn adder vriend weer tegen in de tuin. Hij was dus niet vertrokken! We hebben hem gevangen en kilometers verderop uitgezet. We hoopten dat dit de enige was. Helaas zag ik er later nog een naast mijn moestuinkas. Mijn kat deed raar en toen ik ging kijken had ze een kleine adder gevonden. Die dingen sissen flink als je dichtbij komt. Het is puur verdediging, ze vallen niet zomaar aan ofzo. Maar het blijft lullig als je hem te laat ziet en hij bijt je dus. Ze vallen gewoon niet op! Deze kroop tussen de stenen voor we hem konden vangen. Ik ben er niet blij mee maar moet accepteren dat we hier met de natuur leven. Gewoon voorzichtig zijn… En voorlopig laarzen aan in de tuin!
0 reacties